CARPON

KALAKAY NU MARURAGAN

            Taman téh tiiseun ari keur peré mah, teu cara sasarina nu sok pinuh ku mahasiswa nu ngadon dariuk ngobrol, maraca buku,  atawa saukur ngarariung saleuseurian sempal guyon gogonjakan. Kalakay daun caringin jeung mahoni meni ngahunyud mayak dina jukut taman nu héjo, sawaréh minuhan bangku paranti diuk. Kawantu peuting tadi téh hujan mani ngagebrét dibarengan ku gelebugna angin jeung guludug nu patingjelegér. Poé sabtu jeung minggu mah tara aya nu sasapu deuih di taman téh, milu peré  petugas kebersihan ogé.

            Rada remen ayeuna mah diuk di taman kampus téh, sok ngahajakeun peré kuliah gé sok ka kampus. Taman kampus nu dijugjug téh, sok ngadon diuk  ngalangeu, aya kalana bulaham-béléhém sorangan tapi remen ogé kalah rembay cimata. Jiga nu kurang saeundan, enya  teu waras lamun dipikir-pikir mah. Sugan téh baheula mah ukur carita atawa ukur aya dina lagu istilah ‘cinta gila’ téh, teu nyaho mah geuning ayeuna kaalaman. Enya nu kieu meureun ari cinta téh, nu nyiksa haté, nu matak rudet pipikiran, nu matak teu tibra saré jeung teu mirasa dahar.

            Rét ka bangku belah katuhu, nyéh kuring imut ngagelenyu, rindatna laju kokolébatan deui dina sawangan. Bangku nu pinuh ku kalakay caringin téh nyimpen carita keur kuring mah. Hamo bisa  poho, minggu kamari dina bangku éta kuring diuk paduduaan jeung manéhna. Diuk ngaréndéng jeung Adit, lalaki nu salila ieu teu weléh ngalangkang dina hirup kuring. Cinta jaman SMA nu natrat nepi ka kiwari, carita lawas anu hamo bisa laas. Manéhna mah tangtu mo surti yén rasa tresna nu baheula masih  langgeng nyampay dina haté nu can tuus raheutna.

Bet jauh ti panyangka, padahal teu ngimpi-ngimpi acan bisa ngobrol pahareup-hareup jeung bisa maling-maling ngarérét imut manéhna téh. Dina lamunan gé teu kabayang tadina mah. Asa pamohalan bisa narima sms ‘Asalamualaikum’ deui ogé, atuh boro-boro ngarepkeun sms, puguh asa geus teu boga harepan manéhna bisa inget kénéh ka kuring gé.

Tadina ogé kuring mah geus boga  kaputusan rék nyimpen rasa ieu keur sorangan, moal ngarepkeun manéhna boga rasa nu sarua. Sadar pisan kuring gé, cinta mah teu bisa dipaksa, cinta mah masalah nu patali jeung haté teu bisa dihayang-hayang, teu bisa diembung-embung. Kuring moal maksakeun manéhna kudu boga rasa nu sarua, ogé moal maksakeun  maéhan kembang asih nu geus kagok tumuwuh mangkak dina jero dada . Geus buleud tékad téh, rék nuturkeun rasa, moal maksakeun kudu poho ka manéhna, da geus puguh hésé pisan ngahapus  manéhna tina pikiran kuring mah.   

Muhamad Aditiya ngaran panjangna mah, babaturan sakelas kuring jaman SMA.  Ukur babaturan tadina mah, teu mikir-mikir acan kudu boga rasa  saperti ayeuna. Manéhna nu ngamimitian ujug-ujug balaka cinta ka kuring, serius cenah. Teuing kunaon deuih kuring gé bet percaya. Ku kuring gé tuluy wé ditarima, rasa ka manéhna gé nuturkeun jadi robah deuih, leuwih ti saukur rasa nyaah ka nu jadi babaturan biasa.

Teuing teu ngarti kuring ogé, rasa kieu téh datangna ujug-ujug, teu méré nyaho, euweuh isarah saméméhna.  Nyulusup kana sela-sela haté, sumarambah kana bayah. Nepi ka kuring teu sadar aya nu béda dina kahirupan. Aya bungah, éra, reugreug, awor nyiptakeun pulas kayas dina jero dada. Ka sakola jadi sumanget, balik ka imah sok tuluy bulaham-béléhém sorangan. Hirup téh karasa éndah, nyulam kiceup demi kiceup ku asih nu ngagalura. Poé nu tuluy baganti teu weléh dipapaés ku imut. Ku imut nu pangamisna, imut nu giung ku buah gandrung.

Ngan gening kaayaan kitu téh teu lana, da dua minggu ti harita Adit nyebutkeun yén basa ngomong kitu téh  ukur heureuy, kabéh sms nu eusina sajak cinta téh ukur heureuy. Piraku cenah teu bisa ngabédakeun heureuy jeung serius. Asa remek saharita jajantung téh, rasa ambek, keuheul, nyaah, jeung éra awor pagugulung, nyelek dina dada. Aya hinis nu nurihan ati, peurih nyanyautan.

Adit ménta hampura, ku kuring teu dipaliré. Lain kuring teu bisa ngahampura, tapi kumaha atuh, da haté nu peurih téh geuning teu bisa kaubaran ku kecap hampura. Pleng wé tiharita mah kuring tara patanya, sakalieun kudu paamprok gé kuring sok buru-buru miceun beungeut, Adit nganggap kuring ceuceub ka manéhna. Salah anggapan Adit téh. Enya gé manéhna geus nganyenyeri haté kuring, rasa mah mo bisa dibohongan. Lamun amprok bisa wé api-api baeud, dina biwir bisa wé ngajejeléh manéhna dihareupeun babaturan. Tapi dina haté leutik mah kuring nyimpen asih, kuring teu bisa maéhan asih nu keur meujeuhna sirungan. Enya gé puguh teu pantes, lalaki kitu mah teu pantes dipikacinta. Tapi da haté mah geuning teu daék ngarti, kalah angot neugtreug tibelat, kuring teu bisa ngejatkeun duriat.

Ti Neng Nisa cenah meunang nomer HP kuring téh, ukur nelepon nanyakeun kaayaan kuring tadina mah, ngobrol ngalér-ngidul wéh dina telepon téh, henteu  nyabit-nyabit masalah tilu taun katukang. Ngahaja ku kuring sok dipéngkolkeun jejer obrolanana lamun geus rék ngomongkeun perkara éta téh. Nepi ka poé senén kamari Adit nelepon geus aya di daerah kampus kuring cenah, hayang panggih. Haté kuring sasatna ajrag-ajragan, bungah naker. Isuk kénéh harita téh, kakara jam genep ngan manéhna rusuh cenah, jadi ngajak panggih harita kénéh. Bingung pipetaeun kuring téh, da puguh gé can dangdan, tadina mah hayang dangdan sina alus ari panggih jeung Adit téh, hayang katingali geulis di hareupeun Adit, tapi da boro-boro dangdan atuh, maké baju gé puguh sarapna da meni ngabebereg. Geus nungguan dihareupeun tukang foto copy cenah, sasatna tipaparétot lempang gé, satengah lumpat kuring muru kadinya.

Adit téh masih jiga nu baheula, teuteupna, imutna, cara ngomongna masih kénéh can robah, sarua jeung rasa kuring ka manéhna, can pernah kungsi robah. Kuring ngajak manéhna ngobrol di taman kampus, asa teu napak leumpang ngaréndéng jeung manéhna téh, jantung ratug tutunggulan, kuring geus teu bisa ngarampa kaayaan haté kuring harita, asa geus kebek teuing ku kabungah.

Gelenyu kuring imut deui, bangku nu pinuh ku kalakay téh anteng diteuteup. Asa karasa kénéh haté nu seseblakan jeung nyéakna hawa panas nu ngabeureumkeun pipi basa diuk paduduaan  ngobrol jeung manéhna.

“ Rahma mah alit waé nya, teu pangling-pangling!” pokna.

“ Ah duka atuh Dit!” walon kuring.

Sakapeung mah ukur sora manuk nu récét keur arulin, patingaracleng dina dahan kai. Can ramé taman téh da isuk kénéh. Jadi kalah bingung néangan piomongeun kuring téh, kalah paadu betem saeneng-eneng.

“Kamari ka Sumedang hujan?” ceuk kuring manggihan piomongeun.

“ Ukur murupuy, ari ka Bandung ageung kitu?”

“ Ageung ungal dinten ogé ka Bandung mah!”

Bep deui caricing, enyaan asa teu penting, hujan waé diomongkeun, asa teu kudu sabenerna mah. Ah ari kuring mah biwir wungkul nu jempé téh meureun, da haté mah puguh tatadi gé bacéo, surak malah mah, tatadi gé da kuring mah teu pati ngabandungan obrolan, puguh kalah paciweuh ku kaayaan haté sorangan. Saenggeus rada lila ngobrol ngalér ngidul bari jeung loba pabetem-betem, Adit téh tuluy wé pamitan, enya rusuh cenah. Tuluy wé kuring gé ka kelas da aya kuliah.

Di kelas nu diburu téh si Nineu sobat dalit kuring, tuluy ngabudalkeun rasa nu kebek ku kabungah ka si Nineu.

“ Adeuy… Jadi pasti da!” ceuk si Nineu sumanget nanggap kuring cumarita.

“ Moal ngarepkeun tibaheula gé Rahma mah, inggis peungas harepan ah!” ceuk kuring bari nyiwit goréngan nu keur didahar ku Nineu.

“Alah saeutikna mah pasti aya da,”

Ku kuring ukur diwalon ku seuri mesém.

“Pasti jadi lah, éh Neu téh pernah maca di majalah, cenah lamun geus ketemuan tungguan 36 jam, lamun dina 36 jam éta tuluy ngahubungi éta téh cirina ketemuanana suksés, si Adit kagémbang tah ku manéh!”

“Wah enya kitu? Bisa dipercaya éta téh?” témbal kuring sumanget.

“Bisa, cobaan wé lah, eh aya Pa Rudi datang,  sstt ah gandéng!” ceuk Nineu bari nyimpen bungkusan goréngan kana kantongna laju ngaluarkeun pulpén jeung buku catetanana.

Kuliah tilu SKS téh asa sakeudeung, enya da kuring mah najan enya gé ngajugrug diuk di kelas, pikiran mah masih manteng ka Adit, asa masih kénéh diuk di taman. Teu dipaliré dosén nu ngomong dihareupeun kelas mah.

Sajam dua jam kuring masih ngadagoan sms ti manéhna, teu kaop HP ngageter, sok teu sirikna langsung cénghar keur tibra saré gé, da bisi sms ti Adit, ukur kalah jadi handeueul. Tétéla sms téh lain ti Adit. Geus lima poé ti basa panggih di taman, geus leuwih ti 36 jam, Adit euweuh ngahubungi. Ngaran Adit dina nomor kontak lila diteuteup, rék ngasms éra, tungtungna mah nomor Adit dihapus, harepan nu geus diwawaas dina sawangan gé ku kuring dihapus. Ah..sok aya-aya waé, jeung maké boga harepan sagala atuda, puguh pamohalan ngarepkeun Adit boga rasa nu sarua mah.

Nepi ka hiji poé, saperti biasa kuring muka facebook manéhna. Tétéla aya wanoja nu nulis dina dindingna ‘l love you!’ cenah, dihandapna Adit méré jempol. Rey wé hawa panas nyéak mapay awak, kieu meureun rasana timburu téh. Facebook wanoja éta ku kuring dibuka, tuluy maca profilna, Nuri ngaranna téh, masih sakola di salasahiji SMA di Cimalaka. Kapeurih beuki karasa nyanyautan basa ningali aya foto Adit keur ngaréndéng jeung wanoja éta. Teu karasa cimata geus laluncatan tina jero panon, haneut mapay pipi.

Panon kuring teu leupas neuteup bangku nu pinuh ku kalakay, lagu ti band D’cinamons nu remen diputer tisaprak diteungteuingan ku Adit, masih ngagalindeng tina head seat nu napel dina ceuli kuring.

Andaikan ku dapat mengungkapkan perasaanku

Hingga membuat kau percaya…

hiliwir angin nebak dadaunan nu geus karonéng, pluk aya kalakay mahoni nu murag dihareupeun kuring. Kalakay téh dicokot tuluy diteuteup, aya kalangkang Adit nu keur imut. Aya nu ngeclak kana kalangkang imut Adit. Leungeun kuring laju pakeupis nyusutan cimata nu teu karasa geus ngalémbéréh.

Angin beuki tarik ngagelebug ngoyageun tatangkalan. Daun nu karonéng murubut maruragan, bareng jeung muragna buah harepan cinta kuring, nu kamari kungsi tingparentul dina tangkal katresna nu héjo lémbok. Adit  moal pernah boga rasa nu sarua jeung kuring tapi katresna mah masih jiga nu baheula, dipupusti dina rasa kuring sorangan, ukur keur sorangan.